Ten opzichte van de oorspronkelijke releasedatum van de games, heeft Resident Evil 2 een smakelijke jaren 90-sfeer. Van het lettertype dat advertenties in de etalages van supermarkten accentueert tot de ziekelijke Umbrella-reclameborden, voelt Raccoon City stevig aan vóór het millennium. Leon en Claire worstelen met plastic draagbare kluizen, signaalmodulatoren en krukken om puzzels op te lossen. De gedetailleerde parafernalia maken uiteindelijk elke kamer zo boeiend in deze labyrintische remake van de klassieker uit 1998, wat een belangrijke factor is gezien het feit dat je wordt aangemoedigd om je tracks meerdere keren te volgen.
Als hun record met deze serie iets logenstraft, is het dat Capcom begrijpt hoe hij een claustrofobische omgeving moet samenstellen die zeer interessant is om te verkennen. The Arklay Mansion is beklemmend maar zit vol met boeiende geheimen die je naar voren duwen, en het politiebureau van Raccoon City is niet anders. Het voelt als een overwinningsronde in het ontwerp van de omgeving, een enorme inspanning waarbij geen enkele kamer een interessante smaak mist.
Minder is meer, en hoewel de weinige bepalende zones van het spel geografisch niet overeenkomen met de open wereldverwachtingen van het afgelopen decennium, lijdt het er nooit onder vanwege dit oog voor detail. Angstaanjagende hoogtepunten zijn onder meer de zeer verontrustende kantoorruimte van Chief Iron, een oprukkende kamer vol met zijn trofeeëncollecties en daaropvolgende aantekeningen over elk dier, waarin hij een bijna seksuele obsessie met taxidermie beschrijft. Met ingewanden omzoomde rioolbaden en door elektriciteit uitgehongerde gangen maken ook hun stempel. In het laatste geval blijf je hulpeloos achter en smeek je om de tl-buisverlichting om te stoppen met flikkeren en je te kwellen, terwijl je bidt om een stevige lichtstraal om de Licker te onthullen waarvan je constant overtuigd bent dat deze geduldig op het plafond wacht vlak voor je.
Resident Evil 2 voelt alsof het wordt bestuurd door een alwetende regisseur, een snode George Romero die klaar staat om je huid te laten kruipen en je mond te laten slingeren … krachttermen naar de tv. Op meerdere punten bevonden we ons in een diep gevoel van shock dankzij slimme jump scares die nooit afgezaagd aanvoelden. We werden betrapt en bedrogen, zo simpel is het. Resident Evil 2 voelt je altijd een stap voor en zal sleutelen aan wat je denkt te weten over je omgeving om je met je psyche te bemoeien.
Tyrant-osaurus Rex
Terugkeren naar kamers in verschillende scenario's of zelfs in dezelfde playthrough kan opwindende verrassingen opleveren (die we niet zullen bederven) waarbij de keuzes worden aangepast of sterven. Deze vlampunten komen de atmosfeer ernstig ten goede, maar het meer doordringende aspect is de constante achtervolging van kat en muis met de tiran, een onoverwinnelijk toproofdier dat altijd in je nek ademt.
Je zou kunnen denken dat je uiteindelijk zijn nummer hebt, maar wanneer de intense muzikale signalen toenemen en hij een deur open slaat en zijn stoïcijnse, torenhoge zelf onthult, zul je onmiddellijk vervuld zijn van angst. Het maakt de tiran niet uit waar je bent of wat je doet, of zelfs in sommige gevallen of de kamer waarin je je bevindt een gemakkelijke ontsnappingsroute heeft. Het spel vereist dat je goed nadenkt en de tiran in je achterhoofd zet totdat je deze onoverwinnelijke vijand moet aanpakken.
Dit is een constante zorg die perfect wordt gecompenseerd door de lonende verkenning en moeilijke puzzels in Resident Evil 2. Er zijn talloze geheimen in dit spel die een doorbraak kunnen maken of breken, en hoe sneller je ze ontdekt, hoe sneller je doorloopt. . Het is bijna als een avonturenspel, waarbij je items uit een bepaalde context haalt en ze opnieuw bedenkt in een andere, en Resident Evil 2 biedt uitbarstingen van endorfines elke keer dat je op zo'n eureka-moment stuit.
Maar als je te lang duurt om te verkennen, dan zullen de voetstappen van de Tyrant dichtbij zijn, waardoor je gedwongen wordt te dubbelen of te grendelen. Je eerste playthrough duurt ongeveer zes uur en dit wordt alleen maar sneller als je door de zes verschillende scenario's speelt die voor je beschikbaar zijn zodra je alles hebt ontgrendeld. Het is een fantastische hoeveelheid inhoud voor de prijs en dankzij het classificatiesysteem kan het eindeloos opnieuw worden afgespeeld, zolang je maar geniet van de verslavende feedbackloop.
Opruimen met Leon Kennedy
Afgezien van, weet je, de zombieplaag, de onoverwinnelijke supermutant en de samenzwering van de overheid, is voorraadbeheer je vierde bord om te draaien terwijl je door het politiebureau snuffelt. De ruimte is ongelooflijk beperkt in Resident Evil 2, en je zult je moeten concentreren op het zoeken naar hippe zakjes als je inventaris-zware puzzels onder de knie wilt krijgen en genoeg rantsoenen wilt behouden om in leven te blijven.
Dit kan nieuwkomers uit de serie frustreren, maar het is niet zo onaangenaam als de originele games, en dwingt een speelstijl af die het spelen van Resident Evil 2 nog leuker maakt. Je moet denken als Marie Kondo. Wekt deze flitsgranaat vreugde op? Je zult deze beslissingen nemen en er snel spijt van krijgen als je buitenspel wordt gezet door een Venus Flytrap-zombie in de volgende kamer, wat een instant kill is als je geen subwapen bij je hebt.
Over wapens gesproken, het vuurgevecht in Resident Evil 2 is briljant en wapens voelen knapperig aan, vooral wanneer ze de schedel van een besmet beest verwijderen. Zombies zijn sponsachtiger dan normaal, wat betekent dat ze minstens drie kogels of meer nodig hebben om op hun rug te landen, laat staan om ze te doden. Dit is veel beter dan andere serie-iteraties, omdat het betekent dat je altijd in gevaar bent. Ongeacht het vermogen of de esthetiek van de zombie, het kan en zal een einde aan je maken als je niet bent ingeschakeld.
Het B-Virus
Met betrekking tot het verhaal is dit het enige aspect waarin Resident Evil 2 zich tegengehouden voelt door de originele game. Het is heel leuk, maar als je kijkt naar het meer filmische, genuanceerde verhalende aanbod van moderne games, zie je dat het moeite heeft om te concurreren. Het origineel heeft het verhaal van een B-film, en hoewel de updates in de remake het redelijk en charmant maken, voelt het als de minste van je zorgen terwijl je je een weg baant door het spel.
Vreemd genoeg lieten we Resident Evil 2 veel meer achter Claires kant van het verhaal staan dan dat van Leon, dat gekunsteld en zonder emotie aanvoelt. Deze dissonantie is vooral te wijten aan het gebruik van Claire als een geïmproviseerde voogd voor de innemende jonge Sherry Birkin terwijl ze tijdens de gebeurtenissen van het spel wordt overgehaald door verschillende krachten.
Dit betekent dat wanneer je het crescendo bereikt, het voelt alsof er iets is om voor te vechten. Claire's verhaal speelt ook gastheer voor de betere baasgevechten in Resident Evil 2. Leon's kant van de evenementen is nog steeds erg leuk om te spelen, maar de prestaties van de stemacteur en het schrijven voelen een beetje gedempt aan in vergelijking met die van Claire, met oubollige regels als " hoop dat ik hier geen verslag over hoef te schrijven ”midden in de chaos. Het is zeker niet te vergelijken met dat van zijn dubbelganger, een jonge Leonardo DiCaprio.
Tussen de zes scenario's in de game zijn er enkele belangrijke wijzigingen om de zaken fris te houden, maar niets is zo ingrijpend dat het je volledig van de wijs brengt. Dit is een berekende en slimme beslissing van de ontwikkelaars om de game zo verslavend en herspeelbaar mogelijk te maken.
Je spiergeheugen en aantekeningen op papier van eerdere playthroughs zullen zeker van pas komen, maar je kunt nooit volledig voorspellen wat er gaat komen, zelfs niet als je dezelfde route volgt. We stellen ons voor dat speedrunners een velddag zullen hebben met dit spel, als het ons de bug nog niet heeft gegeven.
Eindoordeel
We hebben onze nieuwste playthrough in iets minder dan drie uur afgerond, maar we liggen 's nachts nog steeds wakker en denken na over hoe we de randen kunnen schuren. Dat is een bewijs van de voortreffelijkheid van het ontwerp van Resident Evil 2. Het is een geweldige drug, en het heeft iets gewaagds te bieden aan survivalhorrorfans die op zoek zijn naar een verandering van tempo.
Hoewel het niet helemaal kan ontsnappen aan de attributen van het verhaal van de originele game, is het een prachtig eerbetoon aan nostalgische die-hard fans en doet het zijn best om een filmische ervaring samen te stellen voor nieuwkomers in de verbluffende RE Engine.
Dit alles is echter ondergeschikt aan het uiterst fascinerende omgevingsontwerp dat op de muren en vloeren van de speelgoedbox-speelruimte van Resident Evil 2 staat. Zelfs als je denkt dat je het allemaal door hebt, staat de ontwikkelaar klaar met nog een geheime sukkel om je te laten verlangen naar nog een run. Het is een absolute triomf voor de serie, een spel dat bol staat van de passie en respect voor het bronmateriaal dat slimme innovaties maakt waar nodig zonder de oorspronkelijke visie aan te tasten.
Het bewijst dat toen Resident Evil 2 in 1998 werd uitgebracht, de kernelementen in het DNA tijdloos waren. Deze remake begrijpt dit, maar injecteert het bronmateriaal met net genoeg genialiteit om het perfect verteerbaar te maken voor een modern publiek, waardoor een briljante game weer in handen komt van een nieuwe generatie die het meer dan verdient om bij te praten.
- Bekijk onze selectie van de beste PS4-games
