Nintendo DS (2004) recensie

3DS-familie

Sinds het eerste Nintendo DS-model in 2004 werd uitgebracht, zijn er verschillende iteraties geweest op de console met twee schermen. Bekijk voor de momenteel beschikbare modellen onze beoordelingen van het 3D-vlaggenschip New Nintendo 3DS XL, de alleen 2D New Nintendo 2DS XL of de goedkopere, wigvormige Nintendo 2DS.

Voor degenen die op zoek zijn naar een handheld met één scherm die echt AAA-games kan spelen, ga naar onze Nintendo Switch-recensie.

Bijwerken: Dit model is nu niet meer leverbaar. Zie het kader rechts voor alternatieve DS-modellen, of lees hieronder verder voor onze originele Nintendo DS-recensie …

Nintendo domineert al lang de draagbare gaming-ruimte. Maar de handheld-apparaten van het merk hadden een merkwaardige oorsprong.

Lees meer: Nintendo Labo: voertuigkit

Ten eerste hadden de originele Gameboy en GameBoy Color een baksteenachtige, speelgoedachtige kwaliteit waardoor hij er alleen natuurlijk uitzag in de handen van kinderen. De opvolger Gameboy Advance was iets aantrekkelijker, maar niet volwassener. Het was ook vervloekt met een scherm dat ernstig ontbrak en sommige gebruikers begonnen met solderen in kathodelampen om het bruikbaar te maken (ja, dat is echt gebeurd).

Maar daarna kreeg Nintendo (nogal onverwacht) de dingen heel, heel goed. De GameBoy Advance SP had een ontwerp dat zo elegant en volwassen was dat het een revolutie teweegbracht in de sociale perceptie van draagbare consoles.

Plots trok de onthulling van je Gameboy in het vliegtuig bewonderende blikken, ongeacht je leeftijd. Echt in zakformaat en absoluut wenselijk, het leek erop dat Nintendo intelligente aanwijzingen nam van de Mac-ontwerpschool.

Dit maakte het des te teleurstellender dat de Nintendo DS, zijn nieuwste handheld, duidelijk een langdurige verwikkeling had geleden met de lelijke boom. Hoewel het een echt progressief stuk hardware is, is de kans veel groter dat je gelach dan lust trekt wanneer je het in het openbaar gebruikt.

Is de Nintendo 3DS eindelijk zijn gouden jaren ingegaan?

Zilver plastic heeft zijn blingy moment in de zon gehad, en op het grote frame van de DS ziet het er nogal plakkerig uit. De introductie van nieuwe kleurenschema's volgend jaar zou het wat gunsten moeten doen - vooral het gitzwarte model zal het een veel slanker uiterlijk geven - maar het heeft ongetwijfeld de esthetische oorlog verloren met Sony's naderende rivaal, de PlayStation Portable (PSP). Omdat het een pure game-machine is zonder extra functies, staat de DS ook in de schaduw van de film- en muziekfuncties van de PSP.

Maar waar het heeft gewonnen, is innovatie. Het tweede scherm is een touchpad in PDA-stijl, dat onmiddellijk een half dozijn nieuwe manieren opent om met games te communiceren - tekenen, wrijven, slepen, duwen, trekken, schrijven …

De DS heeft een tweede scherm dat een nietje werd in de DS-familie van apparaten, zelfs als de hybride Switch-console zich afvraagt hoe lang dat zal duren.

Het tweede scherm is in wezen een touchpad in PDA-stijl, dat onmiddellijk een half dozijn nieuwe manieren opent om met games te communiceren: tekenen, wrijven, slepen, duwen, trekken, schrijven …

De meest onverwachte verrassing van de DS was hoe intuïtief en gemakkelijk het is om Mario 64's primaire gekleurde helden of Metroid Prime's first-person perspectief te besturen met behulp van het touchscreen en de meegeleverde duimkap van de console.

Wat is een duimkap, vraag je? Het is een kleine plastic tepel aan het uiteinde van een schoenveterachtige riem die aan de DS is bevestigd en die over je duim glijdt, zodat je het onderste scherm op dezelfde manier kunt gebruiken als een laptop-touchpad, zonder het risico te lopen vette, zure vingerafdrukken over het hele scherm te lopen.

In de praktijk lijkt het griezelig op het gebruik van een analoge Nintendo 64- of PlayStation-stick, en lang niet zo gimmickachtig als het misschien klinkt. Nog beter is het om de meegeleverde stylus uit te breken voor de vele minigames op Super Mario DS - gebruik deze om paden te tekenen voor vallende puzzelstukjes of het richten van een cartoonkatapult op een met bommen gevulde lucht kan niet anders dan een nerdachtige glimlach opheffen.

Daarom zijn het de kansen die het touchscreen biedt, in plaats van dat de DS in staat is tot 3D-graphics van Nintendo 64-kwaliteit, dat is de meest aantrekkelijke functie van de console.

De ingebouwde draadloze multiplayer (met behulp van een licht gewijzigde 802.11b-standaard) is goed geïmplementeerd en ongecompliceerd, hoewel die beroemde Britse reserve betekent dat je er misschien niet in slaagt een complete vreemdeling binnen een straal van 20 meter in competitie te brengen.

Ook de discrete microfoon werpt een aantal interessante mogelijkheden op: zouden spraakgestuurde games aan de horizon kunnen verschijnen?

Met een onverwachte verkoopstorm in de lanceringsweek in de VS, heeft de DS netjes het 'wat dachten ze?' onduidelijkheid die velen voorspelden. En ondanks de excentrieke interface is het gewoon enorm leuk, vol met echte mogelijkheden, en dus veel meer de handheld van de denkende gamer dan de veelzijdige high-brow PSP ooit kan zijn.

Het is moeilijk om er niet helemaal door gecharmeerd te zijn, maar we zouden het je niet kwalijk nemen dat je je tegelijkertijd een beetje schaamt.