Tijd gespeeld: 20 uur
Platform gespeeld: Xbox One X
We hebben lang gewacht op een goede Star Wars-game voor één speler. Het is meer dan 10 jaar geleden sinds The Force Unleashed en, met de opwindende Star Wars 1313 in de tussentijd in de lucht, is het een moeilijk decennium geweest voor fans die alleen maar smeken om hun wanten op een virtueel lichtzwaard te krijgen.
Gelukkig heeft Respawn Entertainment eindelijk een door het verhaal geleid, Uncharted en Dark Souls-geïnspireerde Star Wars-game in Fallen Order, die ook blijkt te zijn ingebed in de officiële universum-canon.
Dus, gezien de zware molensteen om zijn nek, verzet Fallen Order de druk of wordt het een modderige verzameling trending-invloeden?
Een nieuwe hoop?
Een ding is zeker. Zodra je aan je reis begint, krijg je de indruk dat Fallen Order de kenmerken van Star Wars begrijpt en respecteert. Ingewikkelde materiële details en filmische framing vervuilen elke scène. Kijkend naar de zware regen die naar beneden sijpelt en plassen op de bodem van een levendig dak, genietend van een glorieus vergezicht als het orkest binnenkomt… het voelt erg in harmonie met de films en respecteert het bronmateriaal.
Vooral de score is extreem Star Wars, waardoor zelfs onbelangrijke gesprekken het gevoel hebben dat ze de moeite waard zijn om op af te stemmen. De openingsscène van het spel valt op door de manier waarop het de krachten van Cal naadloos introduceert, maar niet snel daarna zet Fallen Order een schakelaar om en laat je vallen in Metroidvania-achtige omgevingen die zorgvuldig onderzoek belonen. Helaas duurde het niet lang voordat we snakten naar meer van de onvoorspelbare Star Wars-setstukken die de game in de opening naar voren brengt.
Het belangrijkste vlees van Fallen Order is deze eenzame, exploratieve uitputting tegen de lastige vijanden van het spel, die variëren van stormtroopers tot fantastische moerasratten en tombe-verdedigende mechanica. Ze zien er allemaal goed uit, maar de niet-humanoïde personageontwerpen kunnen van elke ziel zijn en we zouden niet met een ooglid knipperen.
Als je je een weg baant door elke planeet, voelt het alsof je je eerste stappen zet uit Firelink Shrine, hoewel de wereld niet met elkaar verbonden is zoals Lordran, maar meer traditioneel opgesplitst is in werelden uit de overlevering van Star Wars. Sommige planeten versmelten snel tot één gehemelte van weelderige jungle, maar Dathomir en Kashyyyk vallen op zichzelf op gezien de rijke kennis achter hen. We waardeerden hoe Cal's schip The Mantis dient als een North Star en zichtbaar is op sommige plaatsen van waaruit je vecht, waardoor je locatie op de kaart wordt verankerd. Het is een leuke touch.
- Wil je bijpraten? Hier leest u hoe u de Star Wars-films op volgorde kunt bekijken
Een verstoring van de kracht
Deze losgekoppelde stijl doet Fallen Order geen enkele dienst, maar het helpt om de Metroidvania-elementen van het spel te verheffen, waardoor je achteraf naar elke planeet terugkeert met nieuwe krachten. Dit stelt je in staat om nieuwe verzamelitems op te rapen, evenals fancy force skills.
Veel van de context die zich in deze hoekjes en gaatjes verbergt, is goed geschreven en zal de die-hard fans in verrukking brengen, maar het kan omwille van het feit als een set dressing lijken, gezien het aantal dat er is. Als Respawn regeerde in de verzamelobjecten en ze meer gespecialiseerd zou maken, zou het misschien meer de moeite waard zijn, maar er zijn gewoon een hoop onverklaarbare cosmetische upgrades te vinden, zoals ponchokleuren en lichtzwaardvesten.
Het verbleekt in vergelijking met de archeologische verhalen van Dark Souls via itembeschrijvingen en artefacten. Uiteindelijk gaven we de verzamelobjecten gewoon op, tenzij ze een statistische buff hadden. Al het andere voelde zinloos. We begrijpen dat Respawn een manier moet vinden om spelers in elk hoekje en gaatje te leiden, maar als het er alleen maar is, waarom moet het er dan zijn?
De rest van de game lijkt te genieten van de ‘Design by Subtraction’ -stijl met een prachtige minimalistische HUD en hands-off benadering, en daarom brengt deze ontwerpkeuze ons zo in verwarring. Misschien is een versnellingssysteem geschrapt of als te ambitieus beschouwd, maar het punt van het aansporen van spelers om te verkennen is om ze met iets te belonen en, tenzij je dingen vindt die jou of de overlevering kunnen helpen, is het een gek spel.
Te veel Cantina-koks
Zoals je je kunt voorstellen, voelen de delen van Uncharted en Dark Souls van Fallen Order zich erg uiteenlopend. In onze ogen hadden ze intrinsiek met elkaar verbonden moeten zijn als Fallen Order meer wilde zijn dan alleen de som van zijn invloeden, die het heel trots draagt op Cal's poncho-mouw.
De klimanimaties en het proces van het gebruik van obstakels om verhalende beats in te leiden en te beperken, worden uit Uncharted gerukt, en hoewel dit geen slechte zaak kan zijn, wachtten we op het moment waarop Fallen Order zijn geweldige bronmateriaal zou gebruiken om verder te gaan dan de beperkingen van typische verhalen van Naughty Dog. Het is natuurlijk erg leuk, maar sommige van de gevaarlijke ongelukken kunnen een beetje galactische flair gebruiken.
Puzzelgewijs biedt de game een paar interessante kamers, maar Fallen Order lijkt een probleem te hebben met bewegwijzering. Je kunt gemakkelijk verdwaald raken of vast komen te zitten, je gefrustreerd voelen, zelfs met de hints van je charmante robotgenoot BD-1. Er waren een paar puzzels waarbij we per ongeluk de oplossing of het volgende gebied vonden, het ergste is een stapel puin waar je doorheen moet om bij het volgende gebied te komen - je zou geen idee hebben dat het daar was waar je het moest doen ga tenzij je Cal's lichaam tegen elke muur wreef.
We vonden vechten hectisch en meer Bloodborne dan Dark Souls, met verrassend veel werk dat wordt gedaan door de haptische vibratie in de Xbox One-controller. Je kunt het gewicht van Cal's lichtzwaard voelen wanneer hij door ratten en troopers snijdt, en de manier waarop hij in gevechten rond vijanden springt en schudt, voelt net zo vloeiend als Sekiro.
Dit is gemakkelijk het beste aanbod van Fallen Order en een fantastische verrassing. Leren hoe je een vijand kunt ontrafelen met je lichtzwaard en krachtvaardigheden combineren om schade aan te richten, is zo leuk. Het reflecteren van blasterbouten heeft op dezelfde manier nooit zo bevredigend gevoeld, hoewel we denken dat The Force Unleashed het nog steeds goed doet als het gaat om het aanrichten van ravage in gigantische gevechtsarena's, aangezien Fallen Order je maar echt in kleine groepen laat vechten.
Door vier moeilijkheidsgraden is de game zeker toegankelijker dan Sekiro, maar hij kan ook geen uitdagend middelpunt vinden zoals FromSoftware-games. We hebben voornamelijk op Jedi Master gespeeld, maar op sommige punten voelt het gewoon oneerlijk aan, terwijl Jedi Knight veel te gemakkelijk is. Het betekent dat we problemen verwisselden toen de vijandelijke uitdaging willekeurig begon te piekeren, wat niet echt is wat je wilt van een Soulslike, het belemmert de helft van het plezier. De 'vreugdevuur'-plaatsing is ook niet effectief, en meestal kun je gewoon langs een groep vijanden rennen om bij een veilig punt te komen en ze van achteren te kauwen. Alleen al de mogelijkheid hebben is veel te verleidelijk.
Qua prestaties puft de game hard, zelfs op de Xbox One X, zo erg zelfs dat we besloten om hem in de prestatiemodus te houden, een noodzakelijke optie die de game verlaagt naar 1080p en de framesnelheid verbetert, een essentieel kenmerk van een game die gaat heel erg over timing. Hopelijk wordt dit in de toekomst gepatcht, maar op dit moment presteert de game onder de standaard die je zou verwachten, wat vooral teleurstellend is op een apparaat dat is gebouwd voor onbenutte 4K.
Etalagepop Skywalker
Helaas is het schrijven een beetje voorspelbaar en is Cal Kestis een extreem saaie hoofdrolspeler. De manier waarop hij in een vroeg deel van het spel met zijn lichtzwaard zwaait nadat hij een vriend heeft verloren, is zeker nobel, maar volkomen roekeloos en ongelooflijk. Als hij erom gaf een voortvluchtige te zijn, zou hij het in de schede hebben gehouden en zich niet door zijn emoties laten overweldigen. Hij is een emotioneel voorspelbaar personage en, ongelooflijk, een van de eerste dingen die hij in de game doet, is een gitaar oppakken en met gesloten ogen spelen alsof hij een onuitstaanbare vriend is op een afterparty.
Dit zou prima zijn als het bredere verhaal hem zou kunnen dragen, maar het remt bijna onmiddellijk de remmen voor zover het de voortvluchtige premisse betreft, waardoor je op avontuur gaat om oude Jedi-geheimen te vinden. Het is niets meer dan een excuus om je door het spel te duwen, en Cal zit meestal op de voorste voet, wat onnatuurlijk aanvoelt gezien de manier waarop zijn verhaal wordt opgevoerd.
Wat crimineel is, is dat Fallen Order, met een van de meest kennisrijke eigendommen ter wereld, niet instemt met echt ambitieuze plotthreads. Het is een heldenreis met een paar interessante wendingen. De opname van personages uit een bredere Star Wars-kennis en pogingen om een achtergrondverhaal uit de locaties te halen, is bewonderenswaardig, maar het heeft gewoon niet de emotionele aantrekkingskracht.
De vreugdevolle gameplay van de semi-scripted openingsscène keert op sommige plaatsen terug, onze favoriet is het bevrijden van de wookieslaven van Kashyyk, wat inhoudt dat je een AT-AT opklimt, Shadow of the Colossus-stijl. Helaas komen deze momenten met tussenpozen aan, waardoor alle eenzame gameplay rond de decorstukken opgeblazen aanvoelt. Het verhaal zelf is redelijk als een Star Wars-bijzaak, maar we schreeuwden om iets dat moedig op zichzelf stond - verwant aan de KOTOR-serie van BioWare.
Het probleem is echter, ondanks al zijn tekortkomingen, we bleven doordringen en genoten van de uitdaging, terwijl Fallen Order de moeilijkheidsgraad verhoogde en ons op een interplanetair avontuur stuurde. Als je van soul-achtige games of avontuurlijke titels zoals Uncharted houdt, voelt Fallen Order als troostmaaltijd, vooral als je het kaf negeert en je concentreert op het perfectioneren van de ongelooflijke gevechten. Het is gewoon jammer dat het zo veilig is gezien het enorme potentieel.
Vonnis
Fallen Order is een trouwe Star Wars-game met een veilig verhaal en een aantal raadselachtige ontwerpkeuzes, maar de kern van de ervaring is een Souls-lite platform-puzzelspel met een werkelijk fantastisch vechtsysteem. Het actie-avontuur van Respawn realiseert het beste de kinderdromen van veel fans die zijn opgegroeid met een lichtzwaard, dus hoewel de setdressing en de personages niet kunnen voldoen aan de lat van het filmische universum, is het een perfect complementaire zijspan.
Als je een verhaalavontuur voor één speler wilt in een geliefde wereld (tegenwoordig een steeds zeldzamere game), dan is het moeilijk om Fallen Order niet aan te bevelen, ondanks de huidige prestatieproblemen. Cruciaal is dat de formule in de kern van het spel erg verslavend en goed gemaakt is, ook al is veel van de omgeving een afknapper.
- De 'Jedi' in Star Wars Jedi: Fallen Order gedraagt zich veel als een Sith