Controle beoordeling

Informatie bekijken

Platform: Xbox One X

Tijd gespeeld: 15-20 uur

Controle voelt als wat er zou gebeuren als David Lynch een petrischaal vol jungiaanse psychologie en SCP-inzendingen zou likken. De resulterende hallucinatie zou het nieuwste mysterie van Remedy zijn. Het is de videogame waar kenners van absurde cinema en het surrealistische op hebben gewacht.

Spelers worden gedropt in de bekwame schoenen van Jesse Faden, onze vurige hoofdrolspeler die op zoek gaat naar The Oldest House, een brutalistisch bureaucratisch gebouw in New York dat in een constante staat van architecturale verandering bestaat en alleen verschijnt voor degenen die het willen vinden.

In een poging haar vermiste broer te lokaliseren, wordt ze in de functie van directeur van het Federal Bureau of Control beland, een Big Brother-achtige organisatie die zich bezighoudt met informatiecontrole en het in bedwang houden van paranatuurlijke entiteiten. Dit omvat Altered Items, gewone huishoudelijke voorwerpen die doordrenkt zijn met bovennatuurlijk potentieel, aan de macht gebracht door stedelijke legendes en het collectieve onderbewustzijn.

Al in de war? Wacht maar tot je het in handen hebt.

Bovennatuurlijke instellingen

Controle is een zeer filmisch spel, en het team van Remedy heeft duidelijk net zoveel zorg besteed aan de fijnere details en het kader van de prachtige omgevingen als aan de ontwikkeling van het bredere verhaal. Automaten staan in de nu leegstaande hallen van The Oldest House, gevuld met witte zakken en zonder merknaam, alleen de naam van het levensmiddel. Eerdere werknemers blijven in de lucht hangen, zenuwslopend in een zenuwslopende koor. Zie je, ze zijn gecorrumpeerd door The Hiss, een onkenbare kracht die zich een weg heeft gebaand naar The Oldest House en er een psychosomatisch nachtmerrie-themapark van heeft gemaakt.

Live-action shorts onder leiding van afstandelijke wetenschappers worden op koude brutalistische muren geworpen, de verblijfplaats van het talent dat momenteel onbekend is. In een kamer gooide ik per ongeluk een projector omver toen ik een van Jesse's krachten gebruikte om puin naar een gevleugelde, gekwelde bureaucraat te gooien, alleen om op te merken dat de rest van de show half uitgesneden was op de westelijke muur waar de projector lag. Het zijn momenten als deze die hebben bijgedragen aan het versterken van hoeveel aandacht voor detail er in Control is.

Omdat het een Remedy-spel is, zijn er natuurlijk stapels aantekeningen te vinden en talloze aanvullingen en samenvattingen om te lezen, die gebeurtenissen weergeven waar het bovennatuurlijke de realiteit is binnengesijpeld buiten deze claustrofobische zalen.

Het bureau heeft bepaalde lekkernijen geredigeerd, maar door het broedende gezoem van deze atmosferische wereld te verkennen en er een oor voor te hebben, krijg je een gevoel van context en begrip over de manieren waarop de FBC het onderbewustzijn van mensen wereldwijd heeft doordrongen en desinformatiecampagnes lanceert via gekke nachtelijke radioshows, die de waarheid verdoezelen via reductio ad absurdum en altijd zijn eigen experimentele belangen beschermen. Een kamer die bekend staat als ‘Dead Letters’ slaagt er niet in om duizenden serieuze paranormale waarnemingen te catalogiseren, met liften die onbruikbaar zijn omdat ze tot de rand gevuld zijn met post.

Max Payne zelf, James McAffrey, slaat het absoluut uit het park als Zachariah Trench, de onlangs overleden, rijksoverstekende regisseur die Jesse-informatie voedt via een verboden hotline, visueel geïntegreerd via Twin Peaks-achtige transparante filmlagen die Jesse's ooglijn domineren. Het vereist om gezien te worden om te geloven, en de tussenfilmpjes bieden een nog consistentere heen en weer dialoog terwijl Jesse (Courtney Hope) worstelt met haar nieuwe rol.

Sean Durrie steelt een aantal scènes laat in het spel wanneer het verhaal je psyche echt begint te vervormen, maar bij het beschermen van een aangrijpend verhaal zullen we dat hier niet bederven. Je wordt ook gevoed door plagerige informatie door een verdacht astrale vlakwoning ‘Board’, hun instructies afgeleverd in verminkte tonen, die doen denken aan de spookachtige radio in Kojima's P.T.

Psychisch puzzelspel

Zelfs met zijn metroidvania-invloeden en open-wereldontwerp, proberen we duidelijk te maken dat Control nog steeds een Tomahawk Steak van een verhaal is, een dunne lijn om over Remedy heen te gaan en een waar andere ontwikkelaars eerder hebben gefaald. We zijn blij te kunnen zeggen dat ze deze ambitieuze opzet met relatief gemak de baas zijn.

We huiverden vaak terwijl we in Control rondliepen, onderdompeld in het bloedstollende geluidsontwerp met dank aan Inside-aluin Martin Stig Anderssen. Er is altijd iets om je aandacht te trekken in elke sector van The Oldest House, van de buitenaardse schimmel die wegrot in zijn vervallen hoeken tot het prachtige doorschijnende benzine-gladde spoor dat elke vijand achterlaat, wat toevallig ook de essentie is die Jesse kan gebruiken om haar vaardigheden en wapens te verbeteren.

De puzzels zijn ook echte hersenkrakers. Op een gegeven moment stonden we dicht bij onze tv, telefoon in de hand met behulp van een audio-omkerende app om een puzzel op te lossen. Bij een andere gelegenheid waren we het gekweel van een Finse conciërge in het Engels aan het vertalen om wat meer context te krijgen over zijn rol in het verhaal. Dat op zichzelf is een bewijs van hoeveel de wereld van Control ons had gehaakt, lijn en zinklood. We wilden elk laatste stukje van het schrijven.

Donkere Phoenix

We hebben een paar minpuntjes met de structuur van het spel. Het is de bedoeling dat je veel tijd spendeert aan het zoeken naar ontbrekende opdrachtgevers, geheime vaardigheden en items, waarvan sommige niet eens gebonden zijn aan prestaties of opdrachten, een moedige aanraking van Remedy die we erg op prijs stelden. Maar hoe belangrijk verkenning ook is voor Controle, het spel heeft een vrij langzame, lineaire start voordat het op de juiste manier wordt geopend, en wanneer het uiteindelijk opengaat (en dat doet het in stijl), zijn er nog steeds een paar compromissen voor het open- wereldopstelling waar ze schijnbaar voor gingen.

Een vervelend voorbeeld was een met schimmel bedekte muur die Jesse ervan weerhoudt de medische vleugel van de insluitingssector binnen te gaan, die later opengaat nadat je een bepaalde verhaalmissie hebt gepasseerd. Er is geen bevredigend antwoord of context waarom het er überhaupt was, waardoor we niet nieuwsgierig worden. Het is een muggenzifterij, maar het voelde in strijd met de geest van de Metroidvania-ontwerpelementen.

Als chronische ontdekkingsreiziger was het leuk om te zien hoe deze aanpak op tal van andere gebieden met zorg werd uitgevoerd. Jesse heeft een toenemend vrijgaveniveau waardoor ze toegang heeft tot mysterieuze zijkantoren en gebieden, dus het spel prikkelt zelfs de meest lineaire spelers om oude gebieden af te speuren tijdens het vroege midden en late spel, iets waar we maar al te graag bij wilden komen.

Checkpointing kan soms ook frustrerend en net zo brutaal zijn als de architectuur. Het spawnen van vijanden is niet perfect en kan je vaak overweldigen als je niet oppast. Dit zorgt voor een verfrissend moeilijke ervaring, maar er zijn momenten waarop je de vervelende vlucht terug naar het doel vervloekt als je uit het niets wordt opgedoken.

Dat wil niet zeggen dat vechten een slog is: het is misschien wel een van de meest succesvolle functies van Control. Het besturen van Jesse post-levitatie-upgrade voelt als wat Anthem had moeten zijn. Je bent de ultieme paranormale superheld en er is een wonderbaarlijk zweverig gevoel aan Jesse's manier van lopen terwijl ze strijdt en rond vijanden schiet, objecten slingert, ze in stof beukt en hun kwetsbare geest grijpt.

Het servicewapen is net zo knapperig als het kan, met een aantal betekenisvolle varianten, waaronder een geladen explosie die door vlees en onderpanddeeltjes scheurt, waardoor een verbluffende grafische collage ontstaat wanneer tornado's van puin verschijnen in de hitte van de intense gevechten van Control.

Als je je afvraagt wat de herspeelbaarheid is, heeft Control een verrassend rijke post-game, en we zijn er vrij zeker van dat, hoewel we nu alle zijmissies hebben voltooid die we kunnen vinden en de vaardigheidsboom maximaal hebben benut, er nog veel meer zijn. complexe geheimen die zich verbergen binnen de grenzen van The Oldest House.

In ieder geval is er genoeg ruimte voor Remedy om het verhaal uit te breiden met DLC, iets waar we graag voor betalen gezien de onberispelijke kwaliteit van het basisspel.

Vonnis

De affiniteit waarmee Remedy zowel in film als in games met Control meerdere moeilijke genres heeft bedacht en toch een geestverruimend verhaal heeft weten te leveren dat doet denken aan True Detective en Twin Peaks, is absoluut opmerkelijk. Het pleit er sterk voor dat Remedy's nieuwste game in de race is voor de game van het jaar, en het maakt het voor ons heel gemakkelijk om je te vertellen dat je deze game niet moet overslaan in de herfstverliefdheid.

Er is echt niets zoals Control op de markt, en Remedy's vaardigheden op het gebied van sfeer en mysterie worden hier volledig ontketend, maar ze verfijnen de game met een onverwacht verleidelijke gevechtservaring die helemaal niet aanvoelt. Bevrijd je geest, pak je controller op en verlies jezelf aan de roep van The Oldest House.