Platform: PlayStation 4
Tijd gespeeld: 15 uur
Er is nog nooit een game geweest die me met zo'n oncontroleerbare woede vervult als FromSoftware's Sekiro: Shadows Die Twice. Nooit heeft een spel me zulke godslastering laten uiten, uit pure frustratie huilen en toch terugkomen voor meer. Er is een onmiskenbare magnetische aantrekkingskracht waardoor ik keer op keer terugkom naar dit straffende helse landschap, vastbesloten om de baas te verslaan die de vloer vaker met me heeft afgeveegd dan ik wil zeggen - en het is moeilijk om er onze vinger op te leggen.
Er is een formule die we gewend zijn van FromSoftware-titels, we hebben die keer op keer gezien bij elke toevoeging aan de legendarische Souls-serie en het gotische meesterwerk Bloodborne.
Het is een formule die de studio weinig behoefde te veranderen, feilloos glijdend van het inktzwarte, middeleeuwse koninkrijk Lordran naar de verwrongen straten van Yharnam, terwijl elke ingang onze primaire, masochistische passie voor pijn in een koortsdroomomgeving opslokt, terwijl we ons verlaten smeken om nog een keer rennen.
Persoonlijk is de oproep altijd iets geweest dat ik maar moeilijk kan begrijpen. Waarom zou iemand dit in de naam van Odin vrijwillig doorstaan? Wie geniet er van? Ik zat vast aan een andere bijzonder stoere baas en uitte mijn frustraties op mijn vriend - een diehard Souls-serie-fan.
"Ik speel FromSoftware-titels niet voor de lol", lachte hij. "Ik speel om volledig ondergedompeld te worden in de uitdaging en de wereld."
En dat is het geheim: Sekiro: Shadows Die Twice is niet leuk, het is een uitdaging. Het is het eten van 100 hete vleugels bedekt met spookpepersaus om te bewijzen dat je van specerijen houdt, een 10K rennen in een pandapak, want "wie moet er toch trainen voor een marathon", of je vriend van de weg laten gaan in karting om een plastic te winnen eerste plaats beker. De enige persoon die je uitdaagt, is jezelf en het is een verslavende wedstrijd.
Dus voordat je Sekiro: Shadows Die Twice of deze recensie binnenstapt, raden we je aan je geduld aan de deur te laten en je klaar te maken om te sterven … veel.
Eenzame wolf
Sekiro: Shadows Die Twice volgt de reis van een Shinobi tijdens de door oorlog geteisterde Sengoku-periode in Japan.
Voor dood achtergelaten door een samurai-commandant, die zijn arm afhakt en zijn jongensmeester ontvoert, wordt de Shinobi - alleen bekend als Sekiro ('eenarmige wolf') - gered door een eigenaardige beeldhouwer die een prothetische arm voor hem maakt.
Gevoed door loyaliteit aan zijn goddelijke erfgenaam-meester, gaat de Shinobi eropuit om zijn heer te redden van het Ashina-kasteel en wraak te nemen op degenen die hem voor dood hebben achtergelaten - en het zal bloedig worden.
Hier begin je echt aan je reis, in de vervallen tempel die als je thuisbasis dient. De tempel dient als een perfecte introductie tot de verontrustende en nieuwsgierige karakters die de wereld van Sekiro bewonen.
Ten eerste hebben we de beeldhouwer die je redde, een bejaarde man met abnormale harige benen die verwrongen op de vloer van de tempel zit en houten Boeddhabeelden uithakt. Zijn taak is niet alleen om u te ontmoedigen, maar om uw prothetische arm te upgraden.
De Shinobi-prothese wordt in eerste instantie geleverd met alleen de mogelijkheid om een grijphaak te gebruiken, waarmee je dwars naar hoger gelegen grond kunt gaan en naadloos door de bergachtige gebieden kunt bewegen die worden bevolkt door oude bomen en tempels.
Dit zorgt ook voor een uitstekende diversiteit als het gaat om gevechtsstrategie, maar daar komen we later op terug. Naarmate je vordert, zul je upgrades vinden (of kopen) zoals het Shuriken Wheel dat, wanneer het naar de harige mentor wordt gebracht, een Spinning Shuriken-add-on voor je prothese wordt.
Hoewel je deze upgrades over de hele wereld kunt vinden, kunnen ze alleen door de beeldhouwer aan je prothese worden toegevoegd.
De beelden van de beeldhouwer, die dienen als reddings- en rustpunten, stellen je in staat om snel terug te reizen naar de beeldhouwer, zowel snel als tussen de beelden waarvoor je al hebt gebeden - maar, net als bij de Souls-serie, zal rusten ervoor zorgen dat sommige verslagen vijanden terugkeren.
Als je deze nieuwe vaardigheden wilt testen, is het goed om een bezoek te brengen aan de niet-dodelijke samoerai die in de tempel woont - stel je voor dat Mortal Kombat's Raiden zijn weg uit het graf is gekropen.
Hoewel het misschien vervelend voor hem is om onsterfelijk te zijn, komt het je goed van pas omdat hij de perfecte trainer is, waardoor je blokkeringen, aanvallen en andere gevechten kunt oefenen zonder enig moreel dilemma. Hij is vooral nuttig als de moeilijkheidsgraad van het spel toeneemt en je merkt dat je het pareren wilt oefenen of nieuwe bewegingen / upgrades die je hebt ontgrendeld. Het is een geweldige manier om aan je timing te werken, vooral als je net als ik worstelt.
De laatste bewoner van de tempel is de arts, die de efficiëntie van je genezende kalebassen kan verbeteren als je haar kalebaszaden meebrengt. Ze blijkt ook nuttig bij het vinden van een remedie voor Dragonrot - de frustrerende ziekte die ervoor zorgt dat NPC's ongecontroleerd piepen (en hun zoektocht stopt) en je kans op Unseen Aid verkleint (waar we later op terugkomen).
Bloed, zweet en nog eens bloed
Zoals verwacht van FromSoftware-titels, krijg je weinig tot geen aanwijzingen over waar je heen moet of wat je moet doen. Het spel blijft echter redelijk lineair tot ongeveer halverwege, en opent zich na dit punt en laat je in wezen op je gemak ronddwalen en segmenten aannemen als en wanneer je wilt.
Dit is een geweldige manier om spelers gemakkelijker te maken - vooral als je geen veteraan bent van Souls of Bloodborne - en vooral als een manier om grip te krijgen op de gevechtsmechanica van Sekiro. Het betekent ook dat wanneer je een bijzonder stoere baas voorgeschoteld krijgt, je een tijdje een ander pad kunt volgen, een hoger niveau kunt bereiken en dan terug kunt komen als je voelt dat je beter uitgerust bent (en minder gefrustreerd).
Zoals eerder vermeld, dient je Shinobi-prothese als een betrouwbaar wapen en gereedschap, maar je Kusabimaru-katana is je hoofdbestanddeel en dit wordt buitengewoon duidelijk in een-op-een-gevechten.
Als je in eerdere FromSoftware-titels geen fan was van pareren, dan sta je voor teleurstelling. Zwaardgevechten in Sekiro zijn sterk afhankelijk van pareren, om je vijand van zijn houding te stoten en ze voor jou open te laten om de fatale Shinobi Deathblow te ontketenen.
Hoewel dit in het begin relatief eenvoudig lijkt, waarbij de aanvallen van de vijand gemakkelijk te blokkeren en voorspelbaar zijn, komt de moeilijkheid later naarmate hun snelheid toeneemt en niet-blokkeerbare aanvallen beginnen te verschijnen. Hoewel je bepaalde vaardigheden kunt ontgrendelen om bepaalde niet-blokkeerbare aanvallen tegen te gaan, hangt het grootste deel van je succes af van geduld, timing en ontwijken.
Elk van deze specifieke aanvallen vereist een specifieke reactie, zoals duiken wanneer een stuwkrachtaanval op uw pad komt; het lijkt redelijk rechttoe rechtaan totdat je in een waas van gevechten zit en je probeert te onthouden welke reactie je nodig hebt voor elke aanval.
Zelfs grommende vijanden kunnen dodelijk zijn als ze erin slagen je van houding te veranderen, je zachte midden bloot te leggen en je vervolgens naar de hel te laten vallen. Het komt zelden voor dat binnenlopen en razernij-aanvallende vijanden daadwerkelijk in jouw voordeel zullen eindigen - geloof me.
Als je echter echt grip krijgt op de stroom en de timing van Sekiro's zwaardvechten, is dat buitengewoon lonend. Het gevecht voelt soepel en authentiek aan, maar in deze flow komen kan in de eerste plaats moeilijk te bereiken zijn - één verkeerde beweging kan je ondergang zijn.
Het zien van een rode cirkel op je vijand na een zwaarddans van afweer en snelle aanvallen, en het landen van die laatste verwoestende Deathblow is een ongelooflijk bevredigende (maar extreem bloederige) ervaring. Het voelt alsof je voor de moord hebt gewerkt. Het geeft vooral voldoening als je urenlang met een baas hebt gedanst en eindelijk die dodelijke klap krijgt. Het is een ongelooflijke buzz - hoewel misschien niet voor iedereen.
Stealth-tactieken
Het is belangrijk op te merken dat niet alle gevechten van Sekiro zo volledig hoeven te zijn. Stealth is een groot deel van het spel, waarbij mogelijkheden voor afleiding, hinderlagen en ontwijken allemaal een rol spelen.
Af en toe kan Sekiro vijanden afluisteren en hints en informatie oppikken over de beste manier om een situatie te benaderen. Misschien is er ergens een verborgen ingang waardoor je ongemerkt een gebied kunt binnensluipen?
Maar het echte hart van hinderlagen is je prothese. Terwijl je enterhaak je in staat stelt hoger gelegen gebieden te bereiken, nieuwe aanvalsroutes te identificeren en je vijanden te laten vallen, maken prothetische upgrades zoals vuurwerk afleidingstechnieken mogelijk.
De Shinobi-prothese is echt een dynamisch stuk uitrusting, waarbij elke upgrade een verschuiving in gevechtsstijl mogelijk maakt.
Terwijl de add-ons voor uw prothese worden opgepakt en aangebracht door de beeldhouwer, worden deze vervolgens geüpgraded in de vaardigheidsboom met behulp van vaardigheidspunten. Naarmate je meer vijanden doodt, doe je vaardigheidservaring op die vervolgens vaardigheidspunten worden.
Deze vaardigheidspunten worden ook gebruikt om op stealth gebaseerde Shinobi Arts en gevechtszware Ashina Arts te upgraden, je vechtstijl aan te scherpen met technieken zoals Ninjitsu en Ichimonji en nieuwe manieren te creëren om huidige wapens te gebruiken. Elke optie onder de knie krijgen is de sleutel tot succes.
In tegenstelling tot de Souls-serie en Bloodborne is Sekiro geen RPG. Hoewel je nieuwe vaardigheden en wapenupgrades ervaart, ga je als personage geen level omhoog en daarom is veel van je voortgang gebaseerd op hoe je jezelf als speler ontwikkelt.
Het is een meedogenloze leerervaring, meer dan ooit tevoren, met het doel van FromSoftware om de dood "straffender dan ooit" te maken. Yikes.
Word wakker uit de dood en kom weer tot leven
Als je sterft in Sekiro, verlies je permanent de helft van je vaardigheidservaring en je geld. Maar er zijn een paar mogelijke besparingen.
Ten eerste is er de opstanding. Dit vermogen kan bij beeldhouwersbeelden worden hersteld, maar is zeer beperkt. Als je er een beschikbaar hebt, kun je ervoor kiezen om na de dood te worden opgewekt - maar het hoeft niet meteen na de dood te worden gebruikt, in plaats daarvan kun je het gebruiken voor een hinderlaag.
U bent bijvoorbeeld misschien neergeslagen door een man die overal krekels spuwt (dit is een ding). In plaats van onmiddellijk weer tot leven te komen, kun je wachten tot hij denkt dat je definitief dood bent en je de rug toekeren, jezelf weer tot leven wekken en dan een verwoestende hinderlaag op hem en zijn tjilpende makkers loslaten.
Als je niet het geluk hebt dat er een opstanding beschikbaar is, dan heb je een kleine kans om gezegend te worden door de goden. Dit zeldzame kenmerk, genaamd ‘Unseen Aid’, zorgt ervoor dat de goden genade met je hebben en niet de helft van je ervaring en geld stelen. Je weet nooit wanneer deze hulp in werking treedt, dus het is het beste om de goden niet op de proef te stellen.
De periode waarin Sekiro plaatsvindt, is er een waarin de wereld op de rand van de ondergang staat, jaren van non-stop oorlog hebben misschien het Ashina-gebied verwoest, maar de gewonde schoonheid van het oude Japan schittert nog steeds.
Er is iets verontrustends rond de authentieke en meeslepende werelden van FromSoftware, een mythische gotische tint op klassiek verbluffende werelden - zoals een enigszins vervormd schilderij. Sekiro bestaat uit verweerde tempels met krakende vloerdelen en met bloed besmeurde sneeuw. Zijn esthetiek is een nevenschikking tussen vrede en onzekerheid.
Misschien wordt dat bevestigd in de historische nauwkeurigheid van Sekiro, de bloedigheid van de Sengoku-periode vermengd met de mythische overtuigingen van die tijd - een mix van het fantastische en de lelijkheid van de werkelijkheid.
We ontdekten echter dat het spelen op de PlayStation 4 aanzienlijk minder adembenemend was dan toen we een voorbeeld van de game op de pc bekeken. Begrijp me niet verkeerd, het ziet er nog steeds geweldig uit, maar voor de echt meeslepende Japanse ervaring is spelen op een PS4 Pro of pc aan te raden.
Vonnis
Sekiro: Shadows Die Twice is niet voor degenen die op zoek zijn naar een gemakkelijke rit. Als je niet iemand bent die van uitdaging houdt in hun games, dan is dit niet de titel voor jou. Ernstig. U moet accepteren dat u Sekiro nooit zult afmaken.
Als je echter niet iemand bent die een uitdaging uit de weg gaat, dan vind je het misschien gewoon geweldig. Sekiro zal je woedend maken, de grenzen van je geduld verleggen en je op de een of andere manier terug laten komen voor meer. Na een paar broodnodige pauzes.
FromSoftware heeft een titel gemaakt die op de een of andere manier zijn geliefde formule overneemt en deze meer dan ooit uitbreidt, zonder de authentieke gotische toon te verliezen waar de games om bekend staan. Het is absoluut een te verslaan dit jaar.
(Afbeelding tegoed: FromSoftware / Activision)
- Lees verder: Sekiro: Shadows Die Twice beginnershandleiding
- Bekijk onze selectie van de beste PS4-games